تحلیل پوششی داده‌ها (DEA) یک رویکرد برنامه‌ریزی ریاضی برای ارزیابی کارآیی نسبی واحدهای تصمیم‌گیری (DMUها) است که از ورودی‌های متعدد برای تولید خروجی‌های متعدد استفاده می‌کنند. شناسایی DMUهای تشکیل دهنده‌ی مرز، پیش از استفاده از DEA برای یک محاسبه‌ی مؤثر اهمیت زیادی دارد. این مقاله رویکرد تحلیل بدترین کارآیی را معرفی می‌کند، که از مرز تولید ناکارآ برای تعیین بدترین نمره‌ی کارآیی نسبی ممکن که می‌توان به هر DMU اختصاص داد، استفاده می‌کند. همچنین خواص ریاضی مشخص کننده‌ی روابط ذاتی بین DMUهای مرز ناکارآ و نسبت‌های خروجی‑ورودی را بررسی می‌کنیم. نشان داده می‌شود که عملکرد رتبه‌ی بالا در تحلیل نسبت، نشان دهنده‌ی یک نقطه‌ی مرزی DEA است. این به نوبه‌ی خود امکان شناسایی عضویت DMUهای مرزی را بدون حل کردن یک برنامه‌ی DEA فراهم می‌کند. این یافته در ساده کردن حل DEA سودمند است.